شکنجه وارده بر حسن عبیات آنقدر شدید بوده که «بر اثر ضربات کابل، در بعضی از قسمتهای بدن حسن عبیات پوست جدیدی ایجاد شده بود.»
حسن عبیات، زندانی سیاسی عرب اهوازی، سحرگاه دوشنبه اول اسفند، در زندان سپیدار اهواز اعدام شد.
سازمان حقوقبشر اهواز، ضمن اعلام این خبر نوشت که حسن عبیات، در دى 1390 به اتهام عضویت در «گروههای مخالف نظام» توسط اداره اطلاعات اهواز به همراه چند شهروند عرب اهوازی دیگر از جمله، خالد عبیداوی، عیدان بیت سیاح، جاسم ساعدی، رضا عبیداوی و جلیل نعامی بازداشت شد.
عبیات، متولد 1357 و پدر یک فرزند بود. او پیش از بازداشت در یک مغازه جگرکی در شهر حمیدیه اهواز بههمراه پدر و برادرش کار میکرد.
این شهروند عرب، ابتدا به «محاربه» و بعدا «قتل» متهم و به اعدام محکوم شد. شعبه اول دادگاه انقلاب اهواز به ریاست قاضی فرهادوند نیز در سال 1391، عبیات و سایر شهروندان بازداشتشده در این پرونده را بابت اتهام «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت کشور» از طریق «عضویت در گروههای غیرقانونی» به پنج سال و به اتهام «تبلیغ علیه نظام» از طریق شرکت در تظاهرات خیابانی به یک سال حبس محکوم کرده بود.
به گزارش «اطلس زندانهای ایران»، این زندانی سیاسی و سایر اشخاصی که در این پرونده به زندان محکوم شدند، در طول دوران بازجویی، «تحت شکنجه جسمی» بودند و «بازجویان برای اجبار این افراد به پذیرش اتهامات غیرواقع، بارها آنها را تهدید کردهاند که در صورت عدم همکاری خانوادههایشان را نیز بازداشت خواهند کرد.»
بر اساس این گزارش، «(بازجویان)، آنها را به تخت مخصوص شکنجه میبستند و با کابل برای چند ماه شکنجه میکردند. همچنین با اتصال شوک برقی به نقاط حساس بدنشان، آنها شکنجه میدادند که آثار آن بعد از گذشت سالها همچنان روی بدن برخی از آنها قابل مشاهده است.»
شکنجه وارد شده بر حسن عبیات آنقدر شدید بوده که «بر اثر ضربات کابل، در بعضی از قسمتهای بدن حسن عبیات پوست جدیدی ایجاد شده بود.»
حسن عبیات در سال 1397 در دادگاه کیفری اهواز به اتهام «قتل» به قصاص محکوم شد. دیگر شهروندان بازداشت شده در ارتباط با این پرونده، از جمله جاسم سواعدی، جلیل نعامی و خالد عبیدوای نیز، هریک با اتهام «مشارکت در قتل»، به 15 سال حبس محکوم شدند.
بر اساس آخرین آمارها، 54 درصد کل اعدامهای جهان در ایران اتفاق میافتد. سازمانهای حقوقبشری بارها از زمان ریاست جمهوری ابراهیم رئیسی، یکی از اعضای هیئت مرگ در دهه 60 و ریاست غلامحسین محسنی اژهای بر قوه قضائیه، نسبت به افزایش شمار اعدامها در ایران هشدار دادهاند.