صد تا گل سرخ يك گل شمعداني – حميد باطبي (رحيم)

حميد باطبي كه همه رحيم صدايش مي كردند بچه فيروزكوه در نزديكي دماوند بود. كمي قبل از انقلاب در دانشگاه صنعتي اصفهان قبول شده بود كه بلافاصله به دليل فعاليت سياسي از تحصيل محرومش كرده بودند… بعد از سي خرداد به كشورهاي حوزه خليج فارس رفته و سپس از آن جا عازم منطقه شده بود و تا روز شهادتش عراق را ترك نكرد.
متانت و صبوري و بردباري يك ويژگي بارز رحيم بود، او همچنين بسيار پرتلاش بود.
با رحيم، همرزم ساليان، در جلالزاده و سپس بديع و اشرف با هم بوديم… تا روزي كه او در اشرف ماند و من آمدم ليبرتي و بعد…
روزي كه از اشرف به ليبرتي مي رفتم… نقيب احمد جلاد مشهور اشرف مانع مي شد كه وسايل كاريم از جمله كامپيوتر و صندلي را بياورم. بنا به مسئوليتش رفتم سراغ رحيم، آمد طي ده دقيقه نقيب احمد را وادار كرد كه سر كامپيوتر كوتاه بيايد… اما نقيب احمد صندلي را قبول نكرد… آن ده دقيقه رحيم بدون توجه به هرزه دريهاي جلاد قاتل مثل هميشه با همان آرامش هميشگيش، كار خودش را مي كرد.
رحيم در حمله دژخيمان مالكي و خامنه اي در 10 شهريور 92 (1 سپتامبر) به شهادت رسيد
يك عكس من و رحيم آن پشت در حال خنده را به رسم يادگاري گذاشته ام
يادش گرامي، روحش شاد و راهش پر رهرو باد
محمد اقبال Mohammad EGHBAL